Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

καταιγίδα




















Χθες βράδυ ήθελε να της φωνάξει πως το χαμόγελό του
δεν είναι παρά σαν ψεύτικο μακιγιάζ στο πρόσωπο του 
πως μες στα ρούχα του χωράνε άλλοι τρεις με ένα δράμι
από τη ψυχή τη δική του - τόσο μικρός ένιωθε τελευταία -  
ότι οι παρδαλές τιράντες του δεν είναι παρά η αλήθεια 
που αρνήθηκε κατάματα να την κοιτάξει..

Να της πει ότι φοβάται.. ότι δεν έχει κουράγιο πια για τίποτα    
φοβάται που έξω ο ουρανός στη σκοτεινιά διαμαρτύρεται
οι σταγόνες στήνουν το δικό τους χορό στην άσφαλτο
καταρράκτες στις εκβολές του ποταμού των χαμένων ονείρων
κι αυτός στέκεται πίσω από το παράθυρο του γραφείου του
αδύναμος να κάνει το γενναίο βήμα.. εκείνο που τον χωρίζει
από όσα κάποτε ήτανε ή ήθελε να είναι..

Απόψε ήθελε να μπορούσε να γυρνούσε το χρόνο πίσω
να προλάβαινε τη ζωή… πριν τον προσπεράσει και φύγει ..
μα αυτή η βροχή δεν είναι δώρο να χαρίζεται   
κι ενώ ένα χρόνο τώρα περπατούσε κι όλο περπατούσε
παλεύοντας το φόβο της μοναξιάς.. να μείνει μόνος του
να την νικήσει.. τώρα στέκεται πίσω από το παράθυρο
και γυρεύει το χαρούμενο παιδί που ήτανε, με τα χέρια ανοιχτά
στριφογυρνώντας και τσαλαπατώντας μες στη βροχή..

Γυρεύει τον ανήσυχο νέο που περπατούσε μες στην καταιγίδα
προσποιούμενος πως έχει ξεχάσει την μαύρη ομπρέλα του
κι άφηνε τις σταγόνες.. αυτές που τώρα τόσο ξένες μοιάζουν
να ξεπλύνουν τα σωθικά του.. τότε που όλα τα όνειρα του
έτσι κι αλλιώς τόσο διάφανα.. καθάρια ήταν..

Τώρα ένα λευκό παράθυρο χωρίζει τη ματαιότητα από τη ζωή
κι ένα παιδί που το ποδήλατό του από τις σκάλες κατεβάζει
και στο βρεγμένο δρόμο το ακουμπά πριν το ταξίδι  ξεκινήσει
κι ένα παιδί ακόμη - λίγο μεγαλύτερο από τότε -  που βλέπει
στα νερά μιας καταιγίδας, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα..

πέρασε κι απόψε η ώρα..

Πίσω από το τζάμι του παραθύρου  κοιτάζει το σκοτάδι
μ’ αυτά τα δακρυσμένα μάτια.. τα χέρια του στις άδειες τσέπες
και την ψυχή την αποκαμωμένη..

Ίσως του πάρει λίγο καιρό ακόμη, μα που θα πάει..
δεν μπορεί, θα το βρει αυτό το άνοιγμα στους τοίχους..
το άνοιγμα που σαν πόρτα για ουρανό φαντάζει..

Και για πες μου εσύ

- Γίνεται να φυλάξεις τον ουρανό μέσα στην τσέπη σου;
- Δεν ξέρω αλλά γίνεται.. να, όπως η ζωή μας ξάφνου γίνεται
   χαρτοπόλεμος.. ή πάντα χαρτοπόλεμος ήταν..
-  Χαρτοπόλεμος; τι είναι ο χαρτοπόλεμος ;;
-  Πολλά πολλά μικρά φεγγάρια, πολύχρωμα
   σε ένα σακούλι διάφανο φυλαγμένα..
_  Υπάρχει ουρανός με πολλά φεγγάρια;
-  Ναι.. υπάρχει.. και πάντα τον κρατούν τα χέρια 
    ενός μικρού παιδιού..

starges 

12 σχόλια:

  1. Εκ βαθέων.. Μύχιες σκέψεις, μοιρασμένες με φίλους.
    Τέχνη ή ταλέντο να ξέρει να μιλάει κανείς, αλλά ακόμα μεγαλύτερη "τέχνη" να ξέρει κάποιος να ακούει.
    Σε ακούω, σε ακούμε. Και λέω μόνο αυτό.
    Ολα γίνονται..
    Καλό μας ξημέρωμα φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα γίνονται.. κρατώ μόνο αυτό!!
      ένας Άγγελος θα 'ρθει το φως να χύσει
      Τις πόρτες μισανοίγοντας πιστός και χαρωπός
      Στους δυό καθρέφτες τους θαμπούς
      Στις φλόγες που θ' ανάψουν!

      Διαγραφή
  2. Το πέρασμα στην ωριμότητα είναι πάντα δύσκολο
    έχει όμως το ενδιαφέρον του άγνωστου ταξιδιού...
    Ναι, υπάρχουν πολλά φεγγάρια. Το μαρτυρούν οι χιλιάδες καθρέφτες των ονείρων μας που επιζητούν εκπλήρωση...
    ακόμη κι αν είναι οι χαμένοι έρωτες της νιότης...
    Καλό ξημέρωμα starges, καρτερώντας τα ουράνια τόξα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στις εταζέρες λούλουδα ανθίσανε τριγύρα
      άνοιξαν, χαρίσαν ομορφιά σε μέρη μαγικά
      Οι καρδιές μας -σαν τρανές λαμπάδες δυό-
      μαζί θα διπλοκαθρεφτίσουμε το διπλοφώτισμα τους
      ό,τι απόμεινε από μας.. δυό καθρέφτες αδελφοί!
      καλό ξημέρωμα καλή μου

      Διαγραφή
  3. Μην φωνάζεις ... ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε χθες ...

    αν χρειάζεται να φωνάξεις δεν έχει νόημα

    έχω λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ δεν φωνάζω!! μόνο ψίθυροι ανασαίνουν
      μέσα απ' τα λόγια μου.. κι η προσευχή μου
      πάντα σιωπηλή.. όχι, ποτέ δεν πίστεψα τη
      λέξη λάθος. Η καρδιά δεν κάνει λάθη. Κάνει;

      Διαγραφή
  4. Απο τις πρώτες λέξεις μου έβγαλες την εικόνα ενός παλιάτσου.. και μάλιστα θλιμμένου..δεν ξέρω γιατί.. ένας παλιάτσος με θλιμμένο μακιγιάζ μπροστά στο βρεγμένο τζάμι.. μα σαν φύγει το μακιγιάζ εμφανίζεται η πραγματική του εικόνα και όλα αλλάζουν. ή μήπως τελικά όχι?

    Σημασία έχει το πως νιώθουμε μέσα μας, και όχι το πως φαινόμαστε σε έναν καθρέφτη με ή χωρίς μακιγιάζ, με ή χωρίς μάσκα.. και αν με τα μάτια της ψυχής μας θέλουμε να βλέπουμε χίλια φεγγάρια σε έναν καταγάλανο ουρανό όπως θα έκανε ένα μικρό παιδί τότε ναι, γίνεται.. με τα μάτια της ψυχής όλα γίνονται..

    Καλό μήνα να έχουμε!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά τα λόγια που μου λες
      είναι σαν να με ξέρεις από παλιά..
      Δεν μπορώ να πω δημόσια τίποτα άλλο
      σ' αυτή τη φάση. Μόνο αν ήξερες..

      Διαγραφή
  5. Συχνά δεν καταλαβαίνω τι γράφεις ούτε τι θέλουν να πουν τα σχόλια και τα δικά σου και των άλλων, μάλλον η πένα όλων σας είναι πολύ αλληγορική! Θα σταθώ σ'αυτό το ανοιγμα στους τοίχους που ψάχνεις, αν δεν το βρούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας το άνοιγμα έίναι σίγουρο ότι θα τελειώσουμε τη ζωή μας μέσα στη θλίψη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια μου δεν γράφτηκαν να ερμηνεύονται
      παρά μόνο με τα μάτια της καρδιάς! Μόνο μ' αυτά
      θα μάθεις να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις..
      Όχι. Το άνοιγμα του τοίχου δεν είναι, ούτε οδηγεί
      στη θλίψη. Είναι η ζωή.. αυτή είναι η αλήθεια.
      Η δική μου αλήθεια. Κράτα τη δική σου γερά.

      Διαγραφή
  6. υπέροχο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα.
    τα ερωτήματα αναπάντητα. σιωπή, η μόνη λύτρωση.

    καλό μήνα φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σιωπή.. η μόνη λύτρωση
      κι ο ουρανός στα χεράκια
      ενός μικρού παιδιού!!
      καλό βράδυ marie φίλη μου..

      Διαγραφή

Τα σχόλια που δημοσιεύονται, εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Ο διαχειριστής του Blog, δεσμεύεται να δημοσιεύει τα σχόλια σας, απαντώντας ή μη το περιεχόμενο τους. Παρόλα αυτά, δεν θα δημοσιεύονται συκοφαντικά, ειρωνικά ή υβριστικά σχόλια.