Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

μικρό κάψιμο




















Έχω καρφώσει τα μάτια μου στο μικρό κάψιμο από τσιγάρο πάνω στο γραφείο μου. Τα μάτια μου κουρασμένα. Ο λεκές μοιάζει να αλλάζει σχήμα. Αγγίζω αφηρημένος τα μαλλιά μου. Σκέφτομαι ότι μάκρυναν πάλι. Νιώθω το μυαλό μου να χάνεται σε σκέψεις άσχετες.. Όλα γίνονται σαν τον μικρό λεκές στο έπιπλο. Γύρω μαύρο και στη μέση ανοιχτό καφέ. Σαν τον ήλιο που δύει τα καλοκαίρια. Σαν μια μαύρη τρύπα έτοιμη να με καταπιεί.

Συνεχίζω να παρατηρώ την λαβωμένη επιφάνεια, Ακουμπώ απαλά τα δάκτυλο μου στο σημάδι. Το ξύλο δεν είναι λείο πια. Δεν θα ξαναγίνει ποτέ λείο όπως πριν λίγο. Τίποτα δεν γυρίζει στην προηγούμενη μορφή του. Αισθάνομαι τα μάτια μου να καίνε. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πονάει περισσότερο τελικά. Το σημάδι που δεν φεύγει, ή το ότι τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως ήταν κάποτε..

Είναι βράδυ τώρα κι εγώ συνεχίζω! Σβήνω το φως, αφήνω το σκοτάδι να δώσει κάποιο τέλος. Ο λεκές από το κάψιμο δεν φαίνεται στα σκοτεινά. Όμως με τα δάχτυλα μου, ακόμα τον αγγίζω. Γίνεται πιο ζωντανός από ποτέ. Προσπαθώ να θυμηθώ την επιφάνεια πριν από το μικρό κάψιμο. Μου είναι σχεδόν αδύνατον. Δεν τη θυμάμαι. Μπορώ να τη φαντάζομαι ή να υποθέτω πως ήταν.

Αγγίζω το πρόσωπο μου κι αναρωτιέμαι αν είναι το δικό μου ή κάποιου ξένου. Μερικές φορές νομίζω ότι έχω αλλάξει τόσο πολύ που φαίνεται ακόμα και στο σκοτάδι. Είναι φορές που με φοβάμαι..
 
Σηκώνομαι αργά από το γραφείο, όπως οι τραγικοί πρωταγωνιστές στις ασπρόμαυρες ταινίες του 60. Μπαίνω στο μπάνιο και χαζεύω το είδωλο μου στον καθρέφτη. Έχω αλλάξει και εγώ, όπως το έπιπλο. Είμαι ένας λεκές του εαυτού μου, Σκληρός με σκούρες αποχρώσεις. Με φοβάμαι, αλλά δεν κάνω τίποτα γι’ αυτό! Επιλογή μου.

Με ψηλαφίζω ακόμα μια φορά. Ψάχνω να βρω κάτι γνώριμο. Προσπαθώ να θυμηθώ που χάθηκα και τι έχασα. Έχω αποκτήσει μια επιλεκτική μνήμη αυτό τον καιρό. Αρνούμαι να θυμηθώ πως ήμουν κάποτε. Αρνούμαι να θυμηθώ που χάθηκα, που ξοδεύτηκα..  

Κάποτε είχα διαβάσει ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν και τους επαναφέρουν στη ζωή βιώνουν κατά τη διάρκεια της επαναφοράς τους έντονο πόνο. Ίσως γι’ αυτό και οι μνήμες από πληγές, πονάνε τόσο πολύ. Είναι κομμάτια από τις πρότερες ζωές μας. Ποτέ δεν θα είμαστε όπως πριν. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε αυτοί που έζησαν τις αναμνήσεις μας..

Όχι.. Δεν ζω με το παρελθόν. Δεν προλαβαίνω να κρατήσω ούτε ανθρώπους ούτε στιγμές. Προτιμώ να ανήκω και να μην μου ανήκουν. Δεν κάνω άλλα όνειρα. Δεν έχω περιθώρια για διαψεύσεις. Το παρόν και η μιζέρια δεν με αγγίζει. Το αφήνω να κυλάει κινηματογραφικά δίπλα μου. Να φύγει.., Παίζω το ρόλο μου όσο θέλω σε αυτή την ταινία και όταν με κουράσει ο ρόλος απλά περνάω σε άλλον. Σπάω το συμβόλαιο. Ναι,, πάντα σπάω τα συμβόλαια όταν όλα σταματάνε να μ’ αγγίζουν.

Γυρίζω μηχανικά στο γραφείο μου. Είναι νωρίς για το κρεβάτι. Σκέφτομαι ότι αύριο πρέπει να κουρευτώ οπωσδήποτε. Απλώνω για τελευταία φορά τα δάχτυλα μου και αγγίζω πάλι το λεκέ απ’ το κάψιμο. Ανάβω το φως. Τον κοιτάω σχεδόν με τρυφερότητα. Είναι πάντα εκεί. Δικός μου. Εγώ τον έφτιαξα. Είναι ακριβώς όπως τον ήθελα. Κάθε βράδυ θα είναι εδώ για μένα. Δεν θέλω ν’ αλλάξει ποτέ..
 


starges
 

8 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο κείμενο. Μια συζήτηση με σένα, που την μοιράζεσαι μαζί μας. Αφήνει μιά αίσθηση μελαγχολίας, μιά λύπη. Όμως κάπου είχα διαβάσει ότι "όσο υπάρχουν πολύ ανεπτυγμένα συναισθήματα και καρδιά που αισθάνεται βαθειά, εκεί δεν αποκλείονται η λύπη και ο πόνος".
    Μιά καλή εβδομάδα σου εύχομαι φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι ένας διάλογος με μένα..
      είναι καταγραφή συναισθημάτων
      που ξεκινούν από κάτι ασήμαντο
      και καταλήγουν σε κάτι πιο βαθύ
      καληνύχτα φίλε Γιώργο..

      Διαγραφή
  2. Ανάμικτα συναισθήματα διαβάζοντας τις γραμμές σου ,ίσως γιατί σκέπτομαι το δικό μου σημάδι εκεί στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι ,να με περιμένει κάθε βράδυ ,ίδιο ,μοναχικό ,μερικές φορές ανέλπιστα λυτρωτικό .
    Έτσι μια μέρα ξύπνησα το είδα και αποφάσισα πως το αγαπώ είναι το δικό μου το μοναδικό σημάδι μου…
    Καλημέρα ..καλή δημιουργική εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πάντα υπάρχει ένα σημάδι, μεγάλο ή μικρό
      μοναδικό ή ασήμαντο, μέσα στη ζωή μας
      για ν' αγαπάμε..

      Διαγραφή
  3. καταπληκτικό κείμενο
    και θα μου επιτρέψεις να πω, ακόμα πιο καταπληκτικό γιατί είναι από άντρα γραμμένο

    το πιο πικρό είναι πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε αυτοί που έζησαν τις αναμνήσεις μας, όχι για τις αναμνήσεις, όσο για εμάς,
    αν και τελευταία γυροφέρνει στο μυαλό μου η ιδέα πως "επαναλαμβανόμαστε" ερήμην μας

    χαίρομαι που σε διάβασα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επαναλαμβανόμαστε.. Εκεί, στα ίδια μονοπάτια τρέχει η μνήμη και η φυγή με το όνειρο, και την κουβέντα. Εκεί το φιλί γίνεται υμνωδία. Εκεί το ξεφύλλισμα του χρόνου δεν χάνεται στις Αγορές και στα φανάρια των δρόμων, παρά σε βήματα, λυγμού, και σιωπές που μας καθηλώνουν
      Καλησπέρα δίδυμο φεγγάρι μου… καλώς σε βρήκα

      Διαγραφή
  4. Κ εγω αγαπαω ολα μου τα σημαδια,μεσα μου κ εξω μου!
    Ειναι δικα μου,ειμαι δικη τους....
    Κ αποταν σχηματιστηκαν δεν ειναι τπτ ξανα το ιδιο!

    Καλη αυριανη!!!
    Vailie*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν είναι εύκολο να αγαπήσουμε τα σημάδια μας..
      πολλές φορές νιώθουμε ενοχές.. τα κρύβουμε!!
      καλό βράδυ καλή μου vailie

      Διαγραφή

Τα σχόλια που δημοσιεύονται, εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Ο διαχειριστής του Blog, δεσμεύεται να δημοσιεύει τα σχόλια σας, απαντώντας ή μη το περιεχόμενο τους. Παρόλα αυτά, δεν θα δημοσιεύονται συκοφαντικά, ειρωνικά ή υβριστικά σχόλια.