βιωματική αυτοτέλεια

Δύο πήγε το πρωί.. ή λίγο παραπάνω. Έσβησα το πορτατίφ

στο κομοδίνο δίπλα μου, καθώς έκλεισα τα μάτια και σκέπασα

με σκέψεις ζεστές το κουρασμένο απ' ώρα μου κορμί. Ησύχασε 

ξεκουράσου.. είπα μέσα μου. Τώρα είσαι μόνο, μακριά απ' τ' άγρια

κι' ερωτευμένα βλέμματα, ελεύθερο απ' τ' ακριβά παπούτσια 

τα τόσο βασανιστικά.."

Άφησα τα χέρια μου να κυλήσουν στα σεντόνια. Αφέθηκα

ολόκληρος στο σώμα του κρεβατιού κι 'ένιωσα να λιώνω σαν

κομμάτι του πάγου κάτω απ' το ζεστό ήλιο. "Πόσο όμορφα

αισθάνομαι! Πόση ελευθερία μ' αγκαλιάζει τη στιγμή αυτή.."

Ένοιωσα το σώμα μου κομμάτι κομμάτι να γαληνεύει πρώτα 

από κάτω κι' ύστερα δεξιά και πάνω..

Για μια στιγμή τρόμαξα, μα κράτησα τα μάτια κλειστά, να 

διατηρήσω το σκοτάδι. Σκέφτηκα. Δε θα μπορέσει ποτέ κανείς

να δει ούτε τη σκιά μου όσο και να ψάξει. Και ησύχασα.

Γιατί είναι αλήθεια. Αν στη ζωή μου, αν στη στιγμή μου βάλω

χρώμα μαύρο σαν αυτό της νύχτας, κανένας ήλιος φωτεινός δε

θα με βρει, αν απλώσω στην ψυχή μου το σκοτάδι, δε θα υπάρχει

φως. Κι' αυτό είναι χαρά. Το σκοτάδι το μαύρο, η απέραντη

μοναξιά, η πλήρης αφασία.

Κι' ο ήλιος και τα χρώματα, τα φώτα και τα λόγια, πολλές φορές

πληγή είναι κι' αβάσταχτο κακό, όταν κυνηγημένος απ' την

απώλεια του ίδιου σου του εαυτού, τρέχεις να βρεις κρυψώνα

σκοτεινή, ερημική, βουβή και άχρωμη..

Είναι τότε, που πρέπει να φτάσεις ως τον πάτο, να ματώσεις

και σιγά σιγά να σηκωθείς, να αναρριχηθείς και πάλι.

Να καταφέρεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου κι' ύστερα ξανά

να τα πουλήσεις, ανακυκλώνοντας την ψυχή σου, τα βήματα

σου, την καλημέρα που λες και την καληνύχτα. Κι' έτσι αποκτάει

φως το σκοτάδι και παρέα η μοναξιά..

Το πρόσωπό μου.. δε φαντάζει σαν το φρέσκο πρόσωπο που

ήταν παλιά. Έχει κρεμάσει βαρύ πάνω απ' το μαξιλάρι μα τόσο

ανάλαφρο απ' την ελευθερία της στιγμής. Κι' ίσως δε θυμίζει

άγγελο στην όψη του, μα χιλιάδες φτερά έχουν φυτρώσει ανάμεσα

στα μαλλιά μου. Κάπως σπασμένα απ' την κακοκαιρία της εποχής

μα έτοιμα να δροσίσουν με αέρα τα καυτά δάκρυα που στολίζουν

τις ημέρες..

Κι' απ' τους τόσους ήχους, άλλους που θυμάμαι ή έχω ξεχάσει

κράτησα μόνον ένα γι απόψε το βράδυ. Είναι το Amara Terra Mia

ένα παλιό παραδοσιακό Σιτσιλιάνικο τραγούδι που τραγούδαγαν

οι μετανάστες Ιταλοί που φεύγανε για την Αμερική τη δεκαετία

του ’30. Σηκώθηκα, το βρήκα στο Youtube και το ‘βαλα σιγά να

το ακούσω πριν κοιμηθώ..

Ένα βράδυ ακόμα πέρασε χωρίς κανένα να μ’ ενοχλήσει. Ίσως γιατί

τους είπα χθες πως δεν Τσικνίζω εγώ με πέτσες παϊδάκια τελευταία.. 

Τώρα εγώ είναι η εποχή που βγάζω πούπουλα και όταν γεμίσουν

τα φτερά μου θα πετάξω..

starges