καταιγίδα

Χθες βράδυ ήθελε να της φωνάξει πως το χαμόγελό του

δεν είναι παρά σαν ψεύτικο μακιγιάζ στο πρόσωπο του 

πως μες στα ρούχα του χωράνε άλλοι τρεις με ένα δράμι

από τη ψυχή τη δική του - τόσο μικρός ένιωθε τελευταία -  

ότι οι παρδαλές τιράντες του δεν είναι παρά η αλήθεια 

που αρνήθηκε κατάματα να την κοιτάξει..

Να της πει ότι φοβάται.. ότι δεν έχει κουράγιο πια για τίποτα    

φοβάται που έξω ο ουρανός στη σκοτεινιά διαμαρτύρεται

οι σταγόνες στήνουν το δικό τους χορό στην άσφαλτο

καταρράκτες στις εκβολές του ποταμού των χαμένων ονείρων

κι αυτός στέκεται πίσω από το παράθυρο του γραφείου του

αδύναμος να κάνει το γενναίο βήμα.. εκείνο που τον χωρίζει

από όσα κάποτε ήτανε ή ήθελε να είναι..

Απόψε ήθελε να μπορούσε να γυρνούσε το χρόνο πίσω

να προλάβαινε τη ζωή… πριν τον προσπεράσει και φύγει ..

μα αυτή η βροχή δεν είναι δώρο να χαρίζεται   

κι ενώ ένα χρόνο τώρα περπατούσε κι όλο περπατούσε

παλεύοντας το φόβο της μοναξιάς.. να μείνει μόνος του

να την νικήσει.. τώρα στέκεται πίσω από το παράθυρο

και γυρεύει το χαρούμενο παιδί που ήτανε, με τα χέρια ανοιχτά

στριφογυρνώντας και τσαλαπατώντας μες στη βροχή..

Γυρεύει τον ανήσυχο νέο που περπατούσε μες στην καταιγίδα

προσποιούμενος πως έχει ξεχάσει την μαύρη ομπρέλα του

κι άφηνε τις σταγόνες.. αυτές που τώρα τόσο ξένες μοιάζουν

να ξεπλύνουν τα σωθικά του.. τότε που όλα τα όνειρα του

έτσι κι αλλιώς τόσο διάφανα.. καθάρια ήταν..

Τώρα ένα λευκό παράθυρο χωρίζει τη ματαιότητα από τη ζωή

κι ένα παιδί που το ποδήλατό του από τις σκάλες κατεβάζει

και στο βρεγμένο δρόμο το ακουμπά πριν το ταξίδι  ξεκινήσει

κι ένα παιδί ακόμη - λίγο μεγαλύτερο από τότε -  που βλέπει

στα νερά μιας καταιγίδας, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα..

πέρασε κι απόψε η ώρα..

Πίσω από το τζάμι του παραθύρου  κοιτάζει το σκοτάδι

μ’ αυτά τα δακρυσμένα μάτια.. τα χέρια του στις άδειες τσέπες

και την ψυχή την αποκαμωμένη..

Ίσως του πάρει λίγο καιρό ακόμη, μα που θα πάει..

δεν μπορεί, θα το βρει αυτό το άνοιγμα στους τοίχους..

το άνοιγμα που σαν πόρτα για ουρανό φαντάζει..

Και για πες μου εσύ

- Γίνεται να φυλάξεις τον ουρανό μέσα στην τσέπη σου;
- Δεν ξέρω αλλά γίνεται.. να, όπως η ζωή μας ξάφνου γίνεται

   χαρτοπόλεμος.. ή πάντα χαρτοπόλεμος ήταν..

-  Χαρτοπόλεμος; τι είναι ο χαρτοπόλεμος ;;
-  Πολλά πολλά μικρά φεγγάρια, πολύχρωμα

   σε ένα σακούλι διάφανο φυλαγμένα..

_  Υπάρχει ουρανός με πολλά φεγγάρια;
-  Ναι.. υπάρχει.. και πάντα τον κρατούν τα χέρια 

    ενός μικρού παιδιού..

starges