ανεκπλήρωτη αλήθεια

Μια σκέψη όμορφη με φέρνει απόψε πιο κοντά σου!

Θέλω να ‘ρθω να σε βρω.. Ολόκληρη η ζωή μας γίνεται

μια ανεκπλήρωτη αλήθεια. Κι όταν σ’ έχω πλάι μου

πάλι δεν μου φτάνει.. Ο χρόνος τρέχει σα δαιμονισμένος. 

Θέλει να μ' εκδικηθεί για όσα μου χαρίζεις.. Ανασαίνω

βαθειά, μα το οξυγόνο στα πνευμόνια μου, απλά δεν μου

αρκεί. Δως μου μισή απ’ την ανάσα σου, να καταφέρω

να ζήσω μια ολόκληρη ζωή, δίχως οξυγόνο..

Από σιωπή σε σιωπή θα συναντιόμαστε μέρα με τη

μέρα. Μούσκεψε ο χρόνος την ψυχή, μα ακόμα ζει η

ελπίδα. Και αν τελειώσει.. τι άλλο μένει; Εσύ χωρίς

εμένα, εγώ χωρίς εσένα. Και όλα εκείνα που η αλήθεια

μας δεν άγγιξε ποτέ..

Γι αυτό σου λέω Έλα.. Χάρισε μου μια μόνο σκέψη σου

για να χορτάσω ελπίδα.. Να μην έχω ανάγκη τα όνειρα

ποτέ ξανά..

starges

απαρέμφατες μου σκέψεις

Χθες έβγαλα τη ζωή μου μια φωτοτυπία. Ναι, καλά το διάβασες. 

Βγήκα μια φωτοτυπία.. έτσι για την πλάκα μου. Να γίνω μόδα 

σε ανοιχτά από έκπληξη στόματα!! Δηλαδή τι εννοείς; θα μου πεις

αν στο πω. Ίσως δεν εννοώ τίποτα από αυτό που νομίζεις. Γιατί 
το μόνο που θέλω από εσένα, είναι να καταλάβεις πως κάνω σκέψεις
απρόβλεπτες, εκφράζω έννοιες τολμηρές, επιδιώκοντας βλέμματα 
γεμάτα από έκπληξη.. Και πάντα ήθελα να είμαι έτοιμος γι αυτό!    

Έτοιμος! Να είμαι πάντα έτοιμος.. Μα τι λέω τώρα. Ποτέ δεν ήμουν 

έτοιμος. Το αντίθετο. Ποτέ δεν έπαιξα σκάκι τακτικής στις σχέσεις μου.. 

μα αυτό δεν αφορά κανέναν. Ούτε καν εσένα. Ναι, εσένα εννοώ, εσύ
που με διαβάζεις με πλάγιο βλέμμα γεμάτο υπονοούμενες αρνήσεις
ή φωναχτές καταφάσεις.

Ξέρεις καλά να κρύβεσαι πίσω απ' το μικρό μυαλό μου, κι ας λέω 
πως είμαι έτοιμος. Έτσι γεννήθηκα. Και ξέρω πως κι εσύ απ’ τη 
μεριά σου, έχεις σχέση πάθους με την λανθάνουσα ετοιμότητά μου. 
Τη μισείς στο σκοτάδι, την αρνιέσαι στο φως, την ειρωνεύεσαι στο
ημίφως..  Μα όταν πάει να ξημερώσει εκεί που στέκει χωρίς ταυτότητα 
ο ουρανό σου, κάνεις έρωτα μαζί μου. Σε έχω νιώσει ν' αγγίζεις το 
κορμί μου και χαϊδεύεις τα όνειρα μου..  

Τόσο έτοιμος λοιπόν !! Έτοιμος να πεθάνω για σένα από έκπληξη. 
Έτοιμος να ζήσω με μια γεύση στο στόμα μου γλυκιά, σαν μύηση
αμαρτωλής λαγνείας. Και όταν μια φλέβα στο λαιμό χτυπάει σαν 
καμπάνα, είναι γιατί εκείνη η άγνωστη κοπέλα που κάθεται στο 
διπλανό τραπέζι με παρέα, τόλμησε να μου χαμογελάσει.. Τάχα, κατά 
λάθος. Αμηχανία.. Κάνω πως αδιαφορώ, γιατί δεν ξέρω τι άλλο να 
κάνω. Κι ύστερα ξαφνικά, αποφασίζω να γυρίσω στο σπίτι.

Στους δεκαδικούς της σκέψης μου, μάλλον δεν χωράει η ψεύτικη 
ή και αληθινή  μου ακεραιότητα. Στην πραγματικότητα όμως ξέρω 
πως στους δεκαδικούς της ανιαρής μου καθημερινότητας, πάντα 
χωράει ο ακέραιος.. Αρκεί να κάνεις μια απλή σουρεάλ διαίρεση..

Αν μπορέσεις φυσικά..

starges

βιωματική αυτοτέλεια

Δύο πήγε το πρωί.. ή λίγο παραπάνω. Έσβησα το πορτατίφ

στο κομοδίνο δίπλα μου, καθώς έκλεισα τα μάτια και σκέπασα

με σκέψεις ζεστές το κουρασμένο απ' ώρα μου κορμί. Ησύχασε 

ξεκουράσου.. είπα μέσα μου. Τώρα είσαι μόνο, μακριά απ' τ' άγρια

κι' ερωτευμένα βλέμματα, ελεύθερο απ' τ' ακριβά παπούτσια 

τα τόσο βασανιστικά.."

Άφησα τα χέρια μου να κυλήσουν στα σεντόνια. Αφέθηκα

ολόκληρος στο σώμα του κρεβατιού κι 'ένιωσα να λιώνω σαν

κομμάτι του πάγου κάτω απ' το ζεστό ήλιο. "Πόσο όμορφα

αισθάνομαι! Πόση ελευθερία μ' αγκαλιάζει τη στιγμή αυτή.."

Ένοιωσα το σώμα μου κομμάτι κομμάτι να γαληνεύει πρώτα 

από κάτω κι' ύστερα δεξιά και πάνω..

Για μια στιγμή τρόμαξα, μα κράτησα τα μάτια κλειστά, να 

διατηρήσω το σκοτάδι. Σκέφτηκα. Δε θα μπορέσει ποτέ κανείς

να δει ούτε τη σκιά μου όσο και να ψάξει. Και ησύχασα.

Γιατί είναι αλήθεια. Αν στη ζωή μου, αν στη στιγμή μου βάλω

χρώμα μαύρο σαν αυτό της νύχτας, κανένας ήλιος φωτεινός δε

θα με βρει, αν απλώσω στην ψυχή μου το σκοτάδι, δε θα υπάρχει

φως. Κι' αυτό είναι χαρά. Το σκοτάδι το μαύρο, η απέραντη

μοναξιά, η πλήρης αφασία.

Κι' ο ήλιος και τα χρώματα, τα φώτα και τα λόγια, πολλές φορές

πληγή είναι κι' αβάσταχτο κακό, όταν κυνηγημένος απ' την

απώλεια του ίδιου σου του εαυτού, τρέχεις να βρεις κρυψώνα

σκοτεινή, ερημική, βουβή και άχρωμη..

Είναι τότε, που πρέπει να φτάσεις ως τον πάτο, να ματώσεις

και σιγά σιγά να σηκωθείς, να αναρριχηθείς και πάλι.

Να καταφέρεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου κι' ύστερα ξανά

να τα πουλήσεις, ανακυκλώνοντας την ψυχή σου, τα βήματα

σου, την καλημέρα που λες και την καληνύχτα. Κι' έτσι αποκτάει

φως το σκοτάδι και παρέα η μοναξιά..

Το πρόσωπό μου.. δε φαντάζει σαν το φρέσκο πρόσωπο που

ήταν παλιά. Έχει κρεμάσει βαρύ πάνω απ' το μαξιλάρι μα τόσο

ανάλαφρο απ' την ελευθερία της στιγμής. Κι' ίσως δε θυμίζει

άγγελο στην όψη του, μα χιλιάδες φτερά έχουν φυτρώσει ανάμεσα

στα μαλλιά μου. Κάπως σπασμένα απ' την κακοκαιρία της εποχής

μα έτοιμα να δροσίσουν με αέρα τα καυτά δάκρυα που στολίζουν

τις ημέρες..

Κι' απ' τους τόσους ήχους, άλλους που θυμάμαι ή έχω ξεχάσει

κράτησα μόνον ένα γι απόψε το βράδυ. Είναι το Amara Terra Mia

ένα παλιό παραδοσιακό Σιτσιλιάνικο τραγούδι που τραγούδαγαν

οι μετανάστες Ιταλοί που φεύγανε για την Αμερική τη δεκαετία

του ’30. Σηκώθηκα, το βρήκα στο Youtube και το ‘βαλα σιγά να

το ακούσω πριν κοιμηθώ..

Ένα βράδυ ακόμα πέρασε χωρίς κανένα να μ’ ενοχλήσει. Ίσως γιατί

τους είπα χθες πως δεν Τσικνίζω εγώ με πέτσες παϊδάκια τελευταία.. 

Τώρα εγώ είναι η εποχή που βγάζω πούπουλα και όταν γεμίσουν

τα φτερά μου θα πετάξω..

starges

σιωπηλή εξομολόγηση

Την επόμενη στιγμή με λέω σταλακτίτη. Έτσι δημιουργώ

ένα πιο πετυχημένο, ίσως και πιο ισχυρό, ομοίωμά μου

απέναντι σου, κι αισθάνομαι θεός..

Τώρα, με βαφτίζω.. νικητή. Έτσι μπορώ να πετάξω, να

εξαφανιστώ, να ταξιδέψω στον χρόνο, να κινηθώ στον χώρο

να γίνω αόρατος. Μπα (!!) Λες να είναι καλύτερα αν βαφτιστώ

άνθρωπος; Καλή ιδέα! Έτσι μπορώ να γίνω ορατός.

Σ’ αυτή τη σιωπηλή μου εξομολόγηση, σε έχω ανάγκη

απόψε, όσο ποτέ. Απόψε, που μοιάζει το νοθευμένο οξυγόνο

σαν το ξεκλείδωτο κλουβί, από το οποίο όμως διστάζεις

μόνη σου να βγεις. !!

Απόψε, που οι καταρράκτες των εκούσιων ή ακούσιων

επιλογών θυμίζουν αυνανιζόμενη ανατροφοδότηση ασφάλειας

ή και ανασφάλειας… δεν ξέρω, ούτε με νοιάζει πλέον.

Απόψε που το κρακ της συστολής των ξύλινων επίπλων

λόγω της ανοιχτής μπαλκονόπορτας, μοιάζει με μετρονόμο

που μετράει αντίστροφα δίχως την απαιτούμενη περιοδικότητα.

Απόψε, που ένα φιλί στα χείλη σου θα οδηγούσε σε αναστροφή

των μαγνητικών μου πόλων και σε μια πιο εύκολη κατάποση

του σάλιου μου.

Σταμάτα να με ψάχνεις. Μπροστά σου στέκομαι..

Σε έχω ανάγκη απόψε. Όποιο κι αν είναι αυτό το απόψε..

Έλα, κι ας είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω..

Αλλά μην αργείς

Αύριο θα λείπω !!

starges 

 

αυτός.. εγώ

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές.. τους τροπαιούχους !!

πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς... τους ορειβάτες...

τους κουρασμένους Παλιάτσους... Αγάπησα αυτούς

που έχουν στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί

για να ενωθούν ξανά με τη ζωή...
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα

γελάνε με το χάλι των ποδιών τους...

Α. Παπαδάκη

στο διπλανό βαγόνι

Χρώματα μου ‘φερε ξανά η εικόνα σου, που ριζωμένη στο μυαλό  

έρχεται απροσκάλεστη.. Που σαν υπόσχεση άφθαρτη στο ραντεβού

μας, σαν τρένο ταξιδεύει να μυήσει υποσυνείδητα κρυφές αισθήσεις

νοσταλγίας.. Κι ανάμεσα στα μυστικά ηλιοστάσια του μυαλού, όσο

κι αν έψαξα, καμιά ποτέ δεν μου τραγούδησε στο πιάνο της ευπρέπειας

ούτε μου ‘παιξε ν’ ακούσω τον ήχο της φωνής σου..

Ποτέ εσύ κι εγώ δεν γίναμε Ένα.. Λυγίσαμε στον άνεμο..

Μα δεν πειράζει !! Κάθε που ακούω τη βροχή, σκέφτομαι έρχεται

λιακάδα. Ήλιος στον Ανατολικό Παράλληλο απ’ τα μάτια μου, κι οι

λύπες βιαστικά με προσπερνούν σαν σύννεφα που συσσωρεύονται

στον πορτοκαλί ορίζοντα. Να.. εκεί κάτω. Πέρα απ’ τις ταράτσες με

τις κεραίες καρφωμένες στα πλυσταριά της άχρωμης απόγνωσης!..

Κουράστηκα με ακριβοθώρητους ψιθυρισμούς να σου φωνάζω!   

Πάνε να πεις του χρόνου μου πως με τις λέξεις μου σε ξαγρυπνάω

απόψε. Βρέχω με κρασί τα χείλη μου και ξεκλειδώνω τα αναχώματα

του νου. Ατρόμητος κι ευθυτενής στην αγρύπνια μου,  αφεντεύω

με τη σκέψη μου τα μουσκεμένα πεζοδρόμια της γειτονιάς σου.

Και το φεγγάρι φόρεσε απόψε τα καλά του ανάμεσα στα σύννεφα. 
Πετάω λοιπόν τα σπίρτα μακριά απ’ την εύφλεκτη σου Αγάπη, καθώς

οι λύπες βιαστικά με προσπερνούν στου Σταθμού σου τον απέναντι καημό..

Στις σκουριασμένες ράγες αυτού του τρένου

που χρόνια ολόκληρα περίμενα ταξίδι, απόψε

άλλαξα βαγόνι..

starges